|
| Gönderen | Mesaj |
|
12 Temmuz 2005 Salı
01:27:01
|
|
|
En güzel beraberlik seninle olmak diyorum, nasil en korkunç yalnizlik sensiz
olmaksa... Biraz önce buradaydin. aradan geçen zaman henüz kokunu bile
dagitamadi. Oturdugun koltukta agirliginin izi duruyor. Dokundugun her yerde
sicakligin var, baktigin her sey de aydinligin.
Gittin mi? Ben simdi yalniz miyim? Duvarlar üzerime yikiliyor, yüzümde
parçalaniyor aynalar, resim çerçeveleri. Tarifi mümkün olmayan bir bosluk
içindeyim. Gözlerim kapida, belki yine gelirsin diyorum. Uzaktan ayak sesleri
geliyor. Sen degilsin gelen biliyorum, ama yine de bir ümit var içimde
vazgeçemedigim.
Bir sigara yakiyorum ve seni ariyorum dumanin havada çizdigi sekillerde.
Sonra ne yapacagini bilmeyen ellerime bakiyorum bir zaman. Ellerim hala
ayrilirken ellerine temas etmenin hazzi içinde saskin ve kararsiz.
Oysa , o ellerle simdi siirler yazabilirim senin için, sana yoklugumun
dayanilmazligini anlatabilirim.
Zaman hayli ilerledi. Evine varmis olmalisin. Kulagim telefon sesinde. Beni
aramani bekliyorum. Telefonun her çalisinda umutla uzaniyor ellerim ahizeye.
Oysa hep bir baskasi çikiyor karsima. Kahroluyorum. Senden baskasinin
varligina degil, sesine bile tahammülüm yok artik. Agir dayanilmaz saatler
geçiyor. Nihayet senin sesin telefonda. Beni anlayan, o özlemli kisik sesin.
< Nasilsin> derken bile yüregimi heyecanla dolduran, kanimi tutusturan
sesini isitmenin sevinci sariyor her yerimi. Hiç bitmesin istiyorum konusmamiz.
Senden baska bir sey düsündügüm yok, dünya umurumda degil. Konusuyor
konusuyoruz ve < Allahaismarladik> diyorsun. Sana düsündüklerimi
söyleyemiyorum.< Ne olur, yine gel ve hiç gitme artik> diyemiyorum.
Bogazima bir seyler dügümleniyor. Ellerimde soguk, hissiz bir aletle
yapayalniz kaliyorum. Biraz önce sesini bana ileten telefona düsmanim simdi.
Hirsla ve kinle bakiyorum bir zaman.
Sonra sevdigin bir plagi çalmak geliyor aklima. Birden seviniyorum.
Her seye ragmen yine seninleyim, ne iyi. Besinci senfoniyi dinliyorum.
Odayi orkestranin güçlü, tanrisal sesi dolduruyor. Hiç ayrilmadigimiza
ve ayrilmayacagimiza inaniyorum. Yüzyillarin ardindan bir Beethoven
sesleniyor, isyan ediyor zamana. Ve sonra bir baska plakta Schumann
agliyor, ben agliyorum, uzaklarda sen agliyorsun. Askin ve sanatin
ölümsüzlügüne bir kere daha inaniyorum.
|
|
Mesaja cevap yazmak için gruba üye olmanız gerekmektedir.
|