|
| Gönderen | Mesaj |
|
28 Şubat 2006 Salı
20:26:40
|
|
|
1957 Yılında İstanbul Tıp Fakültesi'nden mezun olup ihtisas yapmak
üzere
>ABD'ye giden doktor Ömer Muşluoğlu, görev yaptığı hastahanede başından
>geçen
>çok enteresan bir hadiseyi şöyle anlatıyor:
>
>
>
>Amerika 'ya gittiğim ilk yıllar.. New York'da Medical Center
Hospital'da
>görev almıştım. Fakat vazifem kan almak, kan vermek, serum takmak,
>elektrokardiyografi çekmek gibi işler.. Hastaya o kadar önem
veriyorlar ki
>yeni doktorlar hemen direkt olarak hasta muayenesine, tedavisine
>verilmiyor.Diğer zamanlarda da laboratuarda çalışıyorum. Bir hastaya
>gittim. Yaşlıca bir adam, tahminen yetmiş beş yaşlarında.."Kan
vereceğim
>kolunuzu açar mısınız?" dedim. Adamcağız kanserdi ve aynı zamanda
>kansızdı.. Kolunu açtım, baktım pazusunda bir Türk bayrağı dövmesi
var.
>Çok ilgimi çekti, kendisine sormadan edemedim:
>
|
|
|
|
28 Şubat 2006 Salı
20:27:45
|
|
|
>-"Siz Türk müsünüz?"
>
>-Kaşlarını yukarıya kaldırarak "hayır" manasına bir işaret yaptı.
>
>-Ama ben hala merak ediyorum. "Peki bu kolunuzdaki Türk bayrağı
nedir?"
>
>
>
>-"Aldırma öylesine bir şey işte" dedi.
>
>
>
>Ben yine ısrarla: "Fakat benim için bu çok önemli, çünkü bu benim
>milletimin bayrağı, benim bayrağım..."
>
>Bu söz üzerine gözlerini açtı. Derin derin yüzüme baktı ve mırıltı
halinde
>sordu:
>
>
>
>-"Siz Türk müsünüz?"
>
>-"Evet Türk'üm...."
>
>İhtiyar gözlerime tanıdık bir göz arıyor gibi baktı.. Anlatmaya
başladı:
>
>
>
>"Yıl 1915. Çanakkale diye bir yer var Türkiye'de.. Orada savaşmak
üzere
>bütün Hıristiyan devletlerden asker topluyorlardı. Ben, Avustralya
>Anzaklarındandım. İngilizler bizi toplayıp dediler ki: 'Barbar
Türkler
>Hıristiyan dünyasını yakıp yıkacaklar. Bütün dünya o barbarlara karşı
>cephe
>açmış durumda.. Birlik olup üzerine gideceğiz. Bu savaş çok
önemlidir. '
>Biz de inandık sözlerine ve savaşmak isteyenler arasına katıldık..
>
>
>
>Beynimizi yıkayan İngilizler Türklere karşı topladığı askerlerin
tamamını
>Çanakkale'ye sevkediyormuş. Bizi gemilere doldurup Mısır'a
getirdiler,
>orada birkaç ay talim gördük, sonra da bizi alıp Çanakkale'ye
getirdiler.
>Savaşın şiddetini ben ilk orada gördüm. Öyle ki denize düşen gülleler
>suları metrelerce yukarı fışkırtıyor, gökyüzünde havai fişekler geceyi
>gündüze çeviriyordu.
>
>Her taaruzda bizden de Türklerden de yüzlerce insan hayatının
baharında can
>veriyordu. Fakat biz hepimiz Türklerdeki gayret ve cesareti gördükçe
>şaşırıyorduk. Teknolojik yönden çok çok üstün olduğumuz gibi sayı
>bakımından da fazlaydık. Peki onlara bu cesaret ve kuvveti veren şey
neydi?
|
|
|
|
28 Şubat 2006 Salı
20:28:01
|
|
|
|
eee devamı nerde...
|
|
|
|
28 Şubat 2006 Salı
20:28:33
|
|
|
İlk başlarda zannediyordum ki İngilizlerin bize anlattığı gibi Türkler
>barbarlıktan böyle saldırıyorlar. Meğer bu barbarlıktan değil,
>kalplerindeki
>vatan sevgisinden kaynaklanıyormuş. Biz karaya çıktık. Taarruz
edeceğiz,
>bizi püskürtüyorlar.. Tekrar taaruz ediyoruz, bizi gene
püskürtüyorlar.
>Tekrar taaruz ediyoruz.. Derken böyle bir taarruzda başımdan yediğim
bir
>dipcik darbesiyle kendimden geçmişim. Gözlerimi açtığımda kendimi
yabancı
>insanların arasında buldum. Nasıl korktuğumu anlatamam. İngilizler
bize
>Türkleri barbar, vahşi kimseler olarak tanıttı ya... Ama dikkat ettim,
bana
>hiç de öfkeli bakmıyorlar, yaralarımı sarmışlar. İyice kendime gelince
bu
>defa çantalarında bulunan yiyeceklerden ikram ettiler bana. İyi
biliyorum
>ki onların yiyecekleri çok çok azdı. Bu haldeyken bile kendileri
yemeyip
>bana ikram ediyorlardı. Şoke oldum doğrusu..Dedim ki kendi kendime:
>
>
>
>-'Bu adamlar isteseler şu anda beni öldürürler, ama öldürmüyorlar...
>Veyahut
>isteseler önceden öldürebilirlerdi.. Halbuki beni cephenin gerisine
>götürdüler..' Biz esirlere misafir gibi davranıyorlardı. Bu
duygularla
>'Yazıklar olsun bana' dedim. 'Böyle asil insanlarla ben niye
savaşıyorum,
>niye savaşmaya gelmişim?
>
|
|
|
|
28 Şubat 2006 Salı
20:29:17
|
|
|
Bu İngiliz milleti ne yalancıymış, ne kadar Türk düşmanıymış' diyerek
>pişman
>oldum.. Ama bu pişmanlığım fayda etmiyor ki... Bu iyiliğe karşı ne
yapsam
>diye düşündüm durdum günlerce.. Nihayet bizi serbest bıraktılar.
>
>
>
>Memleketime döndüm. İşte memlekette Türk milletini ömür boyu
unutmamak
>için
>koluma bu Türk bayrağı dövmesini yaptırdım. Bu bayrağın esrarı bu
işte.."
>
>
>
>Benim gözlerim dolu dolu ihtiyara bakarken o devam etti:
>
>Talihin cilvesine bakın ki, o zaman ölmek üzere iken yaralarımı
>iyileştirerek, sıhhate kavuşmama çaba sarfeden Türkler idi. Şimdi de
>Amerika gibi bir yerde yıllar sonra yine iyileştirmeye çaba sarfeden
bir
>Türk... Ne garip değil mi? Avustralya 'dan Amerika'ya gelirken bir
Türkle
>karşılaşacağımı hiç tahmin etmezdim. Siz Türkler gerçekten çok
merhametli
>insanlarsınız. Bizi hep kandırmışlar, buna bütün kalbimle inanıyorum.
|
|
|
|
28 Şubat 2006 Salı
20:29:43
|
|
|
Peşinden nemli gözlerle "Bana adınızı söyler misiniz?" dedi. "Ömer"
>cevabını verdim. Merakla tekrar sordu: "Peki niçin Ömer ismini
vermişler
>sana?"
>
>-"Babam müslümanların ikinci halifesinin isminden ilham alarak bana
Ömer
>adını vermiş."
>
>-"Senin adın müslüman adı mı?" Ben -"Evet, müslüman adı" deyince
yüzüme
>baktı,doğrulmak istedi. Onun yatakta oturmasına yardım ettim.
Gözleri
>dolu
>doluydu. Yüzüme bakarak dedi ki: "Senin adın güzelmiş. Benim adım
şimdiye
>kadar Josef Miller idi, şimdiden sonra "Anzaklı Ömer" olsun."
>
> -"Olsun" dedim.
>
>-"Peki doktor beni müslüman eder misin? Müslüman olmak zor mu ?"
>
>Şaşırdım, nasıl da birdenbire müslüman olmaya karar vermişti. Meğer o
bunu
>hep düşünüyormuş da kimseyle konuşup soramadığı için
gerçekleştirememiş..
>
> -"Tabii" dedim.. "Müslüman olmak çok kolay." Sonra kendisine imanın
ve
>İslamın şartlarını anlattım, kabul etti. Hem kelime-i şehadet
getiriyor,
>hem de ağlıyordu.. Mırıldandı: "Siz müslümanlar tesbih çekersiniz,
bana da
>bir tesbih bulsan da ben de yattığım yerden tesbih çekerek Allah'ımı
ansam
>olur mu?"
>
>Bu sözden de anladım ki dedelerimiz savaş esnasında Hakk'ı zikretmeyi
ihmal
>etmiyormuş. Hemen bir tesbih bulup kendisine getirdim. Hasta
yatağında
>tesbih çekiyor, biz de tedavisiyle ilgileniyorduk. Bir gün yanına
>gittiğimde samimi bir şekilde rica etti.
>
|
|
|
|
28 Şubat 2006 Salı
20:30:16
|
|
|
Beni yalnız bırakma olur mu?"
>
>
>
>"Ne gibi Ömer amca?" "Ara sıra gel de bana İslamiyeti anlat!.. Sen çok
>güzel
>şeylerden bahsediyorsun. O sözleri duydukça kalbim ferahlıyor."
>
> O günden sonra her gün yanına gittim, bildiğim kadarıyla dinimizi
>anlattım.
>
>
>
>Fakat günden güne eriyip tükeniyordu. Kaç gün geçti tam
hatırlamıyorum,
>hastanenin genel hoparlöründen bir anons duydum;
>
>"Doktor Ömer, lütfen 217 numaralı odaya gelin!"
>
>
>
>Hemen yukarı çıktım. Ömer amcanın odasına vardığımda gördüğüm manzara
>aynen
>şöyleydi: Sağ elinde tesbih, açık duran sol kolunun pazusunda dövme
Türk
>bayrağı, göğsünde imanı ile koskoca Anzaklı Ömer son anlarını
yaşıyordu.
>Hemen başucuna oturdum, kendisine kelime-i şehadet söylettirdim, o
şekilde
>kucağımda teslim-i ruh etti...
>
>
>
>Bir Çanakkale gazisi görmüştüm. Yıllar sonra da olsa Müslüman Türk
>Milletine olan sevgisi sayesinde kendisine iman nasip olmuştu.
>
>
>
>Ne yalan söyleyeyim, ağladım...
>
><><><><><><><><><><><> " United We Stand " <><><><><><><><><><><><>
><><><><><><><><><><> T U R K I S H F O R U M <><><><><><><><><><>
>
>"Madem ki; düşünceyi zindana koymayan, hakikat sevgisini zincire
vurmayan
>bir millet, o cesur ve adil Türkler var, üzerinde hakikatin, adaletin
ve
>hürriyetin hüküm sürdüğü bir güneş ülke neden vücut bulmasın..."
>
>"NE MUTLU TURKUM DIYENE"
>M.K.ATATURK
|
|
|
|
28 Şubat 2006 Salı
20:31:54
|
|
|
|
okurkan ben bile duygulandım fatoş ya ya işte bu yüzden bu vatanın aşığıyız biz.
|
|
|
|
28 Şubat 2006 Salı
20:41:11
|
|
|
|
KESİNLİKLE KEÇİİ..
|
|
Mesaja cevap yazmak için gruba üye olmanız gerekmektedir.
|
|