|
| Gönderen | Mesaj |
|
Işık(düş sokağı (Işık)
 1237
|
|
9 Eylül 2005 Cuma
20:13:26
|
|
|
Sonbahar yüzünü yavaş yavaş göstermişti. Ağaçlar son yapraklarını da dökmüşlerdi. Çırılçıplaktı ağaçlar, daha sade daha az gösterişli. Hava yumuşaktı. Buna rağmen boştu sokaklar. Sisliydi aynı zaman hava. Gizemli ve suskun. O ise tüm bu sessizliğin ve gizemin içinde yalnızdı. Yürüyordu bir başına çırılçıplak ağaçlı yolda. Kurumuş yapraklara basa basa. Yaprak sesleri var etrafta. Bomboş içiyle, bomboş beyniyle yürüyordu işte öylece. Ne az sonra karşılaşacağı mutluluktan haberi vardı, ne sevgiden ne de yıllarca bekleyişten sonra bulacağı diğer yarısından. Öylece yürüyordu sadece…
İşte tüm bu sessizliğin içinde biri daha vardı. Aynı suskunluğun bomboşluğun içinde. O da öylece yürüyor yürüyordu. Kurumuş yapraklara basa basa. O da habersizdi olacaklardan o da yalnızdı. Ve o da bekliyordu diğer yarısını, mutluluğunu.
İkisi de ilerlerken sessizlik ve nedensizlik yolunda göz göze geldiler önce. Sanki ikisinin de içinde yangınlar başladı. Alev alevdi ikisinin de ruhu. Yanıyordu gözleri, kulakları tüm bedenleri. Mutluluk dalgaları yayılmıştı içlerine. Limana vurmuştu işte mutluluk dalgaları. Öylece duruyor birbirlerine bakıyorlardı. Hava gibi suskun hava gibi gizemli. Dudakları arasında sıkışmış bir merhaba vardı belki, belki isimleri. Belli ki ömür boyu sürecek bir masalın ilk bölümüydü işte bu yaşanılanlar. Bu mutluluk dalgaları bu sıcaklık. Merhaba çıktı bu kez aynı anda ağızlarında. Gülüştüler. Sonra adları çıktı aynı anda.
Nasıl oluyordu bu. Nasıl aynı anda aynı şeyleri düşünüyorlardı. Diğer yarılarını bulmuşlardı işte. Tek yürek tek beden olmuşlardı. Bu böyleydi değişemezdi. Sarılmak koşmak geldi bu kollarına. Çekiniyordu ama. Ne olacak olsun diyordu aynı anda. Ve engel olamadı kendine. Duygularını serbest bırakışına ona, diğer yarısına koşuşuna. Aniden ve hızla gelişti her şey.
O da ona koşuyordu bu kez. Kavuşmuşlardı işte. Artık tek beden tek yürektiler! Ayrılamazlardı bu böyle sürerdi yıllarca. Böyle düşünüyordu ikisi. Gözleri gözlerindeydi ikisinin de. Elleri kenetlenmiş birbirine. Kalp atışları kendi içlerinde kendi kalplerinde. Neydi bu? Büyü? sihir? Ya da düş müydü? Olamazdı hiçbiri. Her şeyiyle gerçekti yaşanılıyordu işte tam orda o zamanda. Yürüyorlar bu defa. Daha beş dakika öncesine kadar yalnız yol aldıkları çırılçıplak ağaçlı yolda. Umuda mutluluğa ve sonsuz aşka yürüyorlar…
|
|
Mesaja cevap yazmak için gruba üye olmanız gerekmektedir.
|